باتری قابل شارژ یک نوع باتری است که می‌توان آن را مجدداً شارژ کرد و از طریق شارژرها و منابع تغذیه الکتریکی مختلف بازیابی کرد. این باتری‌ها از نوع تغذیه‌ی الکتریکی قابل تجدید شارژ هستند و در اکثر دستگاه‌های قابل حمل مانند تلفن‌های همراه، لپ‌تاپ‌ها، تبلت‌ها، دوربین‌ها، دستگاه‌های دیجیتال و دیگر دستگاه‌های الکترونیکی کوچک مورد استفاده قرار می‌گیرند.

باتری‌های قابل شارژ معمولاً از یکی از تکنولوژی‌های زیر استفاده می‌کنند:

باتری لیتیوم-یون (Li-Ion): باتری‌های لیتیوم-یون بسیار رایج هستند و در اکثر دستگاه‌های قابل حمل مورد استفاده قرار می‌گیرند. آن‌ها خصوصیاتی نظیر وزن سبک، پایداری عالی، نرخ تخلیه پایین، و عمر مفید بالا دارند.

باتری لیتیوم-پلیمر (Li-Po): باتری‌های لیتیوم-پلیمر نسبت به لیتیوم-یون دارای وزن سبک‌تری هستند و معمولاً برای دستگاه‌های باریک و سبک مانند تلفن‌های همراه از آن‌ها استفاده می‌شود.

باتری نیکل-کادمیوم (NiCd): این نوع باتری‌ها در گذشته رایج بوده‌اند، اما به دلیل ویژگی‌های زیست محیطی نامطلوب خود از استفاده کمتری برخوردار هستند.

باتری نیکل-متال-هیدرید (NiMH): باتری‌های NiMH نیز در گذشته مورد استفاده بوده‌اند و نسبت به NiCd از نظر محیط زیستی مفیدتر هستند. این نوع باتری‌ها برای دستگاه‌هایی که مصرف بیشتری دارند، مانند دستبند‌های هوشمند و دستگاه‌های بازی، معمولاً مناسب هستند.

باتری‌های قابل شارژ با توجه به نوع و مصرف دستگاه مورد استفاده، عمر مفید متغیری دارند و ممکن است نیاز به تعویض داشته باشند. برای حفظ عمر مفید باتری‌ها، معمولاً توصیه می‌شود از شارژ مناسب و دقیق، اجتناب از شارژ اضافی یا تخلیه کامل، و نگهداری در دمای مناسب استفاده کنید. همچنین، باتری‌هایی که دیگر کارایی خوبی ندارند، می‌بایست به صورت مسئولانه و با رعایت مقررات محیط زیستی مناسب دور انداخته شوند.